Toen ik in 2021 terugkeerde naar het schilderen, wijdde ik me volledig aan portretten van huisdieren in opdracht.
Dit gaf me een tijdje een gevoel van voldoening en stelde me in staat om mijn draai weer te vinden in deze artistieke wereld die ik zoveel jaren geleden had achtergelaten. Wat een genot om weer terug te zijn bij mijn penselen!
Naarmate de portretten verstreken, begon mijn creativiteit langzaam aan me te trekken, alsof er iets mis was en mijn aandacht wilde afleiden.
Een tijdje heb ik er niet veel aandacht aan besteed… Angst om te beledigen? Bang voor hoe anderen en de gemeenschap die ik rond mijn portretten had opgebouwd een koerswijziging zouden opvatten?
Ik denk het wel.
Uiteindelijk splitste ik het verschil door wat persoonlijk werk te maken met dieren in religieuze werken.
Aan de ene kant bleef ik dieren schilderen (een gebied waarin ik uitblink) en aan de andere kant stelden de schilderijen die ik exposeerde me in staat om mijn portretten in opdracht website te promoten.
Maar er ontbrak iets, mijn inspiratie zei me (alweer) dat ik het ergens anders moest zoeken.
Het is erg makkelijk om gevangen te raken in het artistieke comfort van een techniek die je te goed beheerst.
Maar ik moest eruit stappen en opnieuw luisteren naar wat ik wilde doen.
Nu begin ik mensen te schilderen in complexere en veeleisendere werken.
Ik heb nog nooit zo getwijfeld aan mijn capaciteiten als schilder, aan mijn meesterschap, als sinds deze verandering. Het zijn niet langer portretten die ik aan opdrachtgevers aanbied, maar een deel van mezelf, een heel intiem deel dat ik aan de wereld aanbied.
Maar ik ben er vast van overtuigd dat het creëren van een artistiek project dat weerspiegelt wie ik ben, mijn kunst naar een hoger niveau tilt.
Tegenwoordig voel ik me veel vrijer in mijn creatieve werk en paradoxaal genoeg heb ik er nog meer plezier in als ik de opdracht krijg om een dierenportret te schilderen.